ครั้งต่อมา หลังจากที่ท่านพระอาจารย์มั่นฯ พระอาจารย์เสาร์ และพระมหาบัวฯ ได้บิณฑบาตเสร็จแล้ว ก็ได้กลับไปนั่งบริเวณหน้าถ้ำตรงทางขึ้นเขาวงกต วันนั้นโยมสุขได้เอามันเพิ่ม (มันเสาร์) ที่ต้มแล้ว ไปถวายให้กับพระอาจารย์ทั้งสามรูป เมื่อประเคนเสร็จแล้ว พระอาจารย์มั่นฯ ได้เลื่อนจานมันเพิ่มไปทางพระมหาบัวฯ และเอ่ยว่า “ ถ้ามีน้ำตาลจิ้มคงสิดีน๊อ “ เสร็จแล้วท่านพระอาจารย์มั่นฯ ได้สั่งให้โยมสุขไปหยิบเอาน้ำตาลที่อยู่ในปิ่นโต ที่แขวนอยู่บนไม้พระองค์ มีอยู่เถาหนึ่งซึ่งมี ๕ ชั้น โยมสุขได้เดินไปที่ไม้พระองค์ที่มีปิ่นโตแขวนอยู่ได้หยิบปิ่นโตขึ้นดู รู้สึกว่าเบาๆ และก็ได้เปิดดู ก็ไม่เห็นมีน้ำตาลเลย จึงได้กลับมาเรียนท่านอาจารย์มั่นฯ ว่า “ ไม่มีน้ำตาลในปิ่นโตในเถาเลยสักชั้นเดียว “ ขอรับ ท่านพระอาจารย์มั่นฯ ได้เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอันเย็นว่า “ บ๊ะ ของมีอยู่เป็นหยังว่าบ่มี เฒ่าสุข “ ไป๊ ท่านพระอาจารย์มั่นฯ หันไปสั่งทางพระมหาบัวฯ “ มหาท่านไป๋เอ่ามา “ พระมหาบัวฯ ได้ลุกขึ้นเดินไปหยิบปิ่นโตที่แขวนอยู่ ได้หยิบปิ่นโตขึ้นและยกออกมาจากเถา ๑ ชั้น ก็เห็นมีน้ำตาลทรายเต็มชั้นไปหมด โยมสุขเห็นเช่นนั้นก็นึกแปลกใจเป็นอย่างมาก จึงได้รำพึงแต่ในใจว่า “ อี๊ ของไม่มีกลับเป็นมี “ 

เมื่อท่านพระมหาบัวฯ นั่งลงแล้ว ท่านพระอาจารย์ทั้งสามรูปก็ได้ฉันอาหารบิณฑบาตจนเป็นที่เรียบร้อย ท่านพระอาจารย์มั่นฯ ได้เอ่ยกับโยมสุขขึ้นว่า “ มื่อหนี่ ข่อยสิให้เจ้าฮับศีล ๘ เมื่อเจ้าฮับแล้ว ต้องเข่าไปในถ้ำ ให่นั่งซือๆ หายใจเข้าออก จ่มว่า พุทโธ พุทโธ เทิงมื่อเน้อ “ โยมสุขได้ตรึก นึกอยู่ในเรื่องที่ว่า “ ของไม่มีแต่กลับเป็นมีขึ้นมาได้ “ ก็เลยเกิดปิติ จึงรับคำของพระอาจารย์มั่นฯ ที่จะเข้าไปปฏิบัติในถ้ำ และนั่งอยู่ ณ ที่อันควรในความมืด ได้ภาวนาตามที่ท่านพระอาจารย์มั่นฯ สั่ง ประมาณสักพักใหญ่ ได้เกิดแสงสว่างขึ้นในดวงตา และโยมสุขได้เห็นเป็นอ่างน้ำใบหนึ่ง มีเลือดเต็มไปหมด สีเลือดก็ค่อยๆ กลายเป็นสีน้ำล้างเนื้อ และน้ำนั้นก็ค่อยๆ วนจนเล็กลงเท่าไข่ ทันใดนั้น ก็เห็นเป็นเด็กหญิงอยู่ในไข่ สักประเดี๋ยวก็ได้โตขึ้นเป็นสาว อีกพักเดียวต่อมาก็กลายเป็นเมียโยมสุขนั่นเอง อยู่ไม่นานนักก็กลายเป็นคนแก่ชราและก็ตายไป ทีนี้ก็มีขึ้นอืด มีกลิ่นเหม็นอบอวลไปหมด เหม็นจนโยมสุขทนไม่ไหว และก็ได้ออกมาจากถ้ำ กราบขออนุญาตจากพระอาจารย์มั่นฯ ว่า ขอให้แกได้บวชในพระพุทธศาสนาจะได้ไหม พระอาจารย์มั่นฯ บอกว่า “ บ่ได้ดอก ถ้าบวชเดี๋ยวตาย ได้แค่ถือศีล ๘ ไปก่ะแล้วกั๋น “ 

ตั้งแต่นั้นโยมสุขก็ได้ถือศีล ๘ ตลอดชีวิต และปฏิบัติธรรมตลอดมา 

พระภิกษุผินะฯ ได้สอบถามโยมสุขว่า ท่านพระอาจารย์ทั้งสามนั้นอยู่ที่ไหน โยมสุขบอกว่า ท่านพระอาจารย์ทั้งสามรูปได้เดินทางกลับไปยังสำนักแล้ว อยู่ทางจังหวัดสกลนครโน่นแหละ ดังนั้นพระภิกษุผินะฯ จึงได้เดินทางต่อมายังวัดถ้ำตะโก เขาสมอคอน อ.ท่าวุ้ง จ.ลพบุรี เพื่อศึกษาพระไตรปิฎกกับท่านพระหลวงพ่อเภาฯ และท่านพระหลวงพ่อคงฯ แต่ท่านพระอาจารย์ทั้งสองรูปได้มรภาพเสียแล้ว คงเหลือแต่พระหลวงพ่ออุ่มฯ กับหลวงพ่อดำฯ และได้ศึกษาพระไตรปิฎกเมื่อปี พ.ศ. ๒๔๘๒ อยู่ที่วัดถ้ำตะโก อ.ท่าวุ้ง จ.ลพบุรีแห่งนี้ 

ขณะที่ท่านได้ศึกษาพระไตรปิฎกอยู่นั้น สงครามมหาเอเชียบูรพาก็ได้เริ่มขึ้น (สงครามญี่ปุ่น) กำลังมีศึกสงครามไม่ทราบว่าใครเอาข่าวไปบอกโยมมารดาว่า “ พวกทหารญี่ปุ่นเอาพระเครื่องไปต้มให้ทหารเค้ากิน “ โยมมารดาเข้าใจผิดคิดว่าพวกญี่ปุ่นจับเอาพระไปต้มกิน โยมมารดาถึงกับคุ้มคลั่งคุมสติไม่อยู่ สงสารพระลูกชาย และคิดว่าเขาจะจับพระลูกชายไป จนถึงกับต้องถูกล่ามโซ่ไว้ทีเดียว ทีนี้พระภิกษุผินะฯ ได้เดินทางกลับไปที่บ้านเกิด และพักที่วัดเกาะเทโพ อ.มโนรมณ์ จ.ชัยนาท 

                                  ------------------------------------------

มาต่อกันในเช้าสายๆ ของวันที่ 23-12-10 กันครับ 

ฮาหนี่ เจ้าหู้บ่ มื่อแฮก “ ตัง “ นึ่งกระบั้ง มื่อสอง “ สองกระบั้ง ฮวมเป๋นทอได๋ “ 

พระภิกษุผินะฯ ตอบว่า รวมเป็น ๓ กระทั้งครับ 

พระอาจารย์มั่นฯ เอ้อ แม่นๆๆๆ ฮาหนี่ พ่อออกผู้นั่นคึดเสียดายหล๊ายหลายแต่หากบ่ะละความตั้งใจสิจับเจ้าลิงให้ได้ จั๊กถือพร้าโต้ ย่างเข่าไป่ในป่าอีก เทือนี่ ตัดไม้ไผ่เฮ้ดกระบั้งฮอด ๓ กระบั้ง มาเฮ็ดเป็น ตัง เซ้ามาก่ะเอา ตัง ไป่ยองเทิงต่อไปไม้อีกคื่อเก่า เจ้าลิงก่ะลงมาผิงแดดบอนเก่าอีก เจ้าลิงมันก่ะได้ไป่ติด ตัง เข่าอีกฮ่านี่ถือ ๓ กระบั้งโลด 

เอ้อฮ่าหนี่ ตัง มันก่ะติดพันเจ้าลิงทั่วไป่เหมิด ไป่ติดฮอดหัว ฮอดโต ฮอดแขน ฮอดขา ฮอดหาง ก่ะดิ้ก ตกลงข่างล่าง ตัง ที่มันติดโตเจ้าลิง ก่ะได้ไป่ติดเอาก้อนกวด ก้อนขี่หิน กิ่งไม้ ใบหญ้า ดินซาย เข่าไป่อีก โตเจ้าลิงมันก่ะใหญ่ขึ่น ๆๆ มันโตทอผี้ (ท่านพระอาจารย์กางแขนออกสองข้าง) ฮาหนี่ มันบ่แม่นลิงแหล่ว มันควยเด้ แล้วไผสิซ่อยมันได้ เสือมาเสือก่ะสิกิ่น งูมางูก่ะสิกิ่น ไผซ่อยมันได้ อย่าเข่าไปใกล้มันเด้ มันสิขบเอา เฮ็ดจังได๋สิซ่อยมันได้ ต้องเอ่าไฟดังมัน จังสิซ่อยมิได้ 

พระภิกษุผินะฯ ถามว่า แล้วมันไม่ตายหรือขอรับ 

พระอาจารย์มั่นฯ ตอบว่า บ่ต่ายดอก 

พระภิกษุผินะฯ ถามต่อว่า เป็นไรถึงไม่ตาย 

พระอาจารย์มั่นฯ ตอบว่า ไฟที่ดั่งมันบ่แม่นไฟธรรรมดาซือๆ เด้ เป่นไฟพุทธอัคคิ ธัมมอัคคิ สังฆอัคคิ ๓ กองสุมใส่ ตัง ให่วอดไป่เหมิดเลยแหล่วฮาหนี่เจ้าลิงมันก่ะไต่ขึ่นเทิงต้นไม้ใหญ่ได้ซำบาย ทอนั่นดัว 

ทีนี้เรื่องตอไม้ที่อยู่กลางแดดนั้น ท่านพระอาจารย์มั่นฯ ท่านให้เขียนเป็นตัวหนังสือดูว่า “ แดด “ เขียนยังไง บอกว่า “ สระแอ ดอเด็ก สะกดด้วยดอเด็ก (แดด) อ่านว่า แดด “ ทีนี้ท่านพระอาจารย์มั่นฯ ให้เอาตัวดอเด็กอยู่กลางแดดออกตัวหนึ่ง และเอา “ ต “ (ต่อเต่า) ใส่เข้าไปแทนสะกดได้ว่า “ สระแอ ตอเต่า ดอเด็ก (แตด) “ 

พระอาจารย์มั่นฯ พูดต่อว่า ฮาหนี่ แตงเขียวมันบ่ติดดอก มันไป่ติดเอ่า “ แตงแดด “

พระภิกษุผินะฯ คิดไปคิดมาใครครวญแล้ว นึกขึ้นได้จึงอุทานออกมาว่า “ ใครอยู่ใครตาย ใครไปใครก็รอด “

                       ------------------------------------------------------------

มาต่อกันครับด้วยเช้าตรู่ของวันที่ 24-12-10 เช้าจริงๆ เพราะเพิ่ง ตีหนึ่งกว่าๆ เองครับ 

เรื่อง เมืองพุงพะวาย 

ท่านพระอาจารย์มั่นฯ ก็ได้ชี้นิ้วมือมาทางพระภิกษุผินะฯ พร้อมกล่าวว่า สมัยข่อยทอเจ้าหนี่ ไปเดินธุดงค์ไป่พ่อเมืองๆ นึงซือเมืองพุงพะวาย มีประตูเมืองสองประตู คือประตูหน้ากับประตูหลัง มีพระเจ้าโมหจิตราช เป่นเจ้าเมือง มีมเหสีชื่อว่า พระนางตัณหาราชาเทวี มีสนม ๖ นาง มีปราสาทให้กับทุกพระนางฯ ฮวมเป็น ๖ หลัง มีอำมาตรย์อยู่สองคน มีหมู่บ้านฮ้านค้าอยู่ในเมืองหนี่หล๊ายหลาย 

เซ้ามื่อนึง ฮ่าหนี่ ขอ่ยเข้าไปหน้าประตูเมือง ถามอำมาตย์ ๒ คนว่า เห็นโยมข้าวกับโยมกับ ผ่านมาทางผี้เดบ๊อ 

อำมาตย์ตอบว่า ผ่านเข่าไปหลัวะๆ ไป่หนี่ติ๊ 

พระอาจารย์มั่นฯ ตอบว่า บอกว่า ข่อยก่ะย่างเข่าไปถึงพุงพะวาย โพ่นแล้วก่ะได้ถามเขาว่าพวกบักข้าวกับกับกับ เข่าหนี่บ๊อ 

พวกพุงพะวายตอบว่า มื่อคืนมาค้างหนี่คืนติ๊ เซ้าสุยออกไป่หนี่ 

พระอาจารย์มั่นฯ พูดต่อว่า นำไป่เบิ่ง หนอนกิ่นเหมิดแหล่ว เห็นแมงวันตอมอยู่ และได้ย้อนถามพระภิกษุผินะฯ เจ้าเคยไปบ่เมืองนี เจ้าฟังออกบ่ 

เรื่อง ไอ้บ้าแบกฟาง 

มีชาย ๔ คน เป็นสหายและเพื่อนบ้านกัน มีอาชีพทางกสิกรรม อาศัยอยู่นอกเมืองออกไป ได้เสร็จจากการงานของตนแล้ว ในทั้งสี่คนนี้ก็มีหัวหน้าบ้านอยู่คนหนึ่ง และทั้ง ๔ คนได้ปรึกษากันว่า อยู่ว่างๆ เราจะทำอะไรกันดี หัวหน้าบ้านได้เอ่ยขึ้นว่า “ มีพวกพ่อค้านำสินค้ามาขายหลายร้อยเล่มเกวียน พวกเราอยู่ว่างๆ มาเอาฟางไปขายให้พวกพ่อค้า ซื้อให้โคกินน่าจะดีกว่านะ และเขาให้ราคาฟ่อนละตำลึงเชียวล่ะ “ 

ทั้ง ๔ คนตกลงแบกฟางไปคนละฟ่อน เดินทางไปขายให้พวกพ่อค้าขนสินค้ามาขายที่หมู่กองเกวียน เมื่อเดินทางมาได้พักเดียว ก็ได้พบกับกองปอที่เขาทิ้งไว้ ชายหัวหน้าบ้านก็ได้บอกให้ทุกคนที่แบกฟางมาทิ้งฟางเสีย มาเอาปอ 

ไปขายกันจะดีกว่า 

ชายคนหนึ่ง บอกว่า ไม่เอาดอก เพราะว่าปอจะมีราคาหรือเปล่าก็ไม่รู้ ส่วนฟางนี้ที่แน่ๆ เขาให้ราคาแล้วฟ่อนละ ๑ คำลึง เป็นที่ต้องได้แน่นอน ฉันไม่เอาด้วยหรอกปอน่ะ ว่าเสร็จแล้วจึงได้แบกฟางเดินไป ส่วนชายอีก ๓ คนรวมทั้งหัวหน้าบ้าน ได้ทิ้งฟางทั้งหมดแล้วแบกเอาปอไปคนละแบก เดินทางต่อไป พอมาอีกสักพักหนึ่งทั้ง ๓ คน ก็ได้พบกองป่านทิ้งอยู่ ชายผู้เป็นหัวหน้าจึงได้สั่งให้คนทั้งหมดทิ้งปอลงเสีย แต่ชายคนที่สองไม่ยอมทิ้งปอ โดยบ่นว่า แบกปอมาตั้งนาน จวนจะถึงที่ขายแล้ว และไม่เข้าใจว่าป่านจะขายได้หรือเปล่า จึงได้แบกปอเดินทางต่อไป 

ชายผู้เป็นหัวหน้าบ้านกับชายคนที่สาม ก็ได้แบกเอาป่านเดินทางต่อมาคนละแบก พอมาได้นิดหนึ่ง ก็ได้พบกับกองแก้วที่ยังไม่ได้ขัดทิ้งอยู่ ชายผู้เป็นหัวหน้าก็ได้บอกให้ทิ้งป่านกันเสียเถอะ มาเก็บเอาแก้วนี้ไปขายกันดีกว่า ชายคนที่สามบ่นหนักเลยทีนี้ว่า ไม่เอาดอก แก้วบ้าบออะไร ฉันอุตส่าห์ทิ้งทั้งฟาง ทิ้งทั้งปอ มาแบกเอาป่านอันนี้ เจ้าหัวหน้านี่คงจะต้องบ้าแน่ๆ อะไรๆ ก็ทิ้งหมด ฉันไม่เอาด้วยหรอก ว่าเสร็จ ชายคนที่สามก็ได้แบกเอาป่านเดินจากไป ส่วนชายผู้เป็นหัวหน้าบ้าน ได้ทิ้งป่านลงเสียแล้ว และได้เก็บเอาก้อนแก้วไปด้วยจำนวน ๑ ตะพาย มุ่งหน้าเดินต่อไป 

                  ----------------------------------------------------------------

ชายคนแรก ได้แบกฟางมาถึงยังกองเกวียนของพวกพ่อค้าอยู่หน้าเมือง ก็ได้ขายฟางให้กับพวกกองเกวียนได้ราคาถึง ๔ เท่า เพราะฟางมีน้อยไม่พอที่จะให้โคกิน จึงได้ราคาตั้ง ๔ ตำลึง จึงได้เดินทางกลับไปก่อน และได้แลเห็นพวกกันแบกปอ แบกป่านเดินผ่านไป จึงกลับมานินทาเพื่อนและนินทาหัวหน้าบ้านว่า จะบ้ากันแล้ว ถ้าเอาฟางไปขายด้วยกันป่านนี้ก็ได้เงินกลับมาบ้านแล้วไมต้องเหนื่อย มัวแต่แบกกันไปอยู่นั่นแหละ จะขายกันได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ 

ชายคนที่สอง ได้แบกปอมาถึงกองเกวียน เขาก็ไม่ซื้อ จึงได้แบกปอเดินทางต่อไปถึงในตลาด พวกในตลาดเขาก็ได้ซื้อปอเอาไปทำเชือกและทำสายตะพายควาย จึงได้เงินตั้ง ๘ ตำลึง แล้วก็ได้เดินทางกลับไปยังบ้าน และได้เห็นเจ้าเพื่อนกันแบกป่านเดินผ่านไปพร้อมกับเจ้าหัวหน้าบ้านซึ่งตะพายถุงแก้วไปขาย ๑ ตะพาย 

ชายคนที่สาม ได้แบกป่านเข้าไปในเมือง และได้ขายป่านวให้กับพวกที่ซื้อไปทำสายธนู ทำหน้าไม้ จึงได้ราคาเป็นอย่างดี คือได้ถึง ๑๖ ตำลึง แล้วจึงได้เดินทางกบับบ้านไป 

ส่วนชายผู้เป็นหัวหน้าบ้าน ได้ตะพายแก้ว เข้างเวียงมาเดินทางเข้าไปถึงในวัง ทีนี้ชาววังก็ได้ดูแก้ว เห็นแล้วเป็นที่ถูกใจยิ่ง จึงให้ราคาอย่างงาม ชายผู้เป็นหัวหน้าบ้านจึงได้ขายแก้วไปเป็นเงินตั้งหลายแสนตำลึง 

เรื่องนี้อุปมาเหมือนกับว่าแก้วคือ มรรค-ผล ควรที่น่าจะยินดีเป็นอย่างยิ่ง 

เรื่อง งูเหลือมกินเก่า 

พระอาจารย์มั่นฯ ได้หันหน้ามาทางพระภิกษุผินะฯ และได้เอ่ยขึ้นว่า สมัยข่อยฯ ทอเจ้าหนี่ ขอ่ยฯได้ย่างเข่าป่าไป่ใสบ่จัก ได้พ่องูเหลือมโตนึงลงเดือยคอยเหลื่อยมาต้องซักพักนึงได้ มีเต่าโตนึงคลานมา มาซุนเอ่าคิงงูเหลือมเข่า เต่ามันก่ะหดหัวหดเขาเหมิด งูเหลือมก่ะอ้าปากงับ กลืนเอาเต่าเข่าไป่ในท้อง บัดหนี่ เต่ามันก่ะเอ่าหัวออกจากกระดอง แล้วกางขาออกนำเต่ามันก่ะยังมองบ่เห็น หยังมิดเหมิดเต่ามันก่ะคลานไป่ข้างหน้า ตีนมันก็ขูดข่วนไส้งูเหลือม (มันกางตีนออกเล็บมันมีตืนละ ๕ เล็บ ๔ ตีนได้ ๒๐ เล็บ) ไส้งูก่ะเป็นชิ้นๆ ได้ ๒๐ ชิ้น ฮ่าหนี่ เต่ามันคลานไป่ทางหน้างู มันผัดทางตัน เต่าก่ะหาทางออกบ่ได้ มันก่ะหันกลับมาทางหัวงู ฮ่าหนี่ เต่ามันก่ะคลานไป่ทางเทื่อละ ๕ ฮอยๆ ละ ๕ เล็บ ใส้งูก่ะขาดเป่นต่อนๆ ได้ ๑๐๐ ต่อน 

พระอาจารย์มั่นฯ พูดว่า เคยเห็นบักพร้าวแวบ่ เอ่าเหล็กมีคมงอๆ มาขูดออกไป่เป่นต่อนๆ 

พระภิกษุผินะ ตอบว่า เคยเห็นครับ 

พระอาจารย์มั่น พูดต่อว่า เต่าก่ะหาทางออกยังบ่ได้ ไส้งูก่ะขาดเหมิด งูก่ะดิ้นขบเจ้าอยู่ข่างนอก ผั่วะ ผั่วะ เต่าก่ะยังออกจากงูบ่ได้ ฮัดจังได๋ เต่ามันหิวตี๊ เต่าก่ะกัดกินงูกินพุง กินตับงูเหลือม ทอนั่นแหลวกินเหมิดแล้ว จังได้กัดหนังงูซอดออกมาได้ มันก่ะกินงูเข่าอีก กิ่นเนื้องู หนังงูเหมิด งูเหลือมก่ะตายไป่ เหลือแต่เต่าบักใหญ่ มันก่ะคลานอุ้ยอ๊ายๆ ย่างไป่ 

เรื่องนี้พระอาจารย์มั่นฯ ให้พิจารณาเปรียบเทียบเหมือนคนกินเหล้า หรือเหล้ากินคน

                        ---------------------------------------------------------

กายเอ๋ยกายเรา ไม่นานเหรอ จะไม่พอ ๑๐๐ปี อยู่ได้อย่างนานเพียง๘๐ ปี ต้องดับชีวีในแผ่นดิน วิญญานต้องทอดทิ้งไป ทอดทิ้งร่างกาย เมืองพุงพระวาย ของขี้ร้ายดุจดั่งท่อนฟืน เนื้อหนังและเส้นเอ็น ไม่ว่าเผ่าใด กินกันไม่เป็นตายแล้วต้องเอาไฟเผา เมื่อยังดีถือว่ากายเขาและตัวเราเมื่อตายแล้วต้องเอาไปเผาเรียกว่ากายผี ไม้ตายก็ยังดี ใช้ได้กันตั้งมากมาย ใช้ทำรถและทำเรือน ทำเกวียนและทำฟืน ใช้ทำอื่นๆ ได้ตั้งหมื่นคนา กายา คือ ร่างกาย หญิงชายตายแล้วไม่มีประโยชน์เท่าขุมขน ไม่มีคนจะต้องการ ดูเถิดแต่นางงาม ผู้มีนามศิริมา มีรูปร่างงามดั่งโสภา มีราคาตั้งหมื่นพัน เท่าไรก็เท่านั้น เศรษฐีตักเงินพัน มามอบให้ ยามตายต้องกันข้าม หามศพนางงามออกเหหันร้องเรียนไปว่าผู้ใดที่จะซื้อ ผู้จะซื้อก็ไม่มี ผลสุดท้ายให้เปล่าๆ ผู้จะเอาก็ไม่มี ปัญหาแสดงธรรม ชักนำอย่ามัวเมา ชายหนุ่มและหญิงสาว อย่ามัวเมาว่ากายงาม แท้จริงกายนี้อนิจจัง ไม่เที่ยงไปเสียทุกสิ่ง ลองคิดพินิจตามจะเห็นจริงด้วยปัญญา อันที่จริงร่างกายนี้ เป็นอนิจจัง หมั่นขัดสีดอกจึงฉวีงาม ยุวายุวะตรี ท่านผู้มีปัญญาอภัยด้วย เชิญเถิดเชิญหลับตาชาวพารารีบตื่นนอน

                         ---------------------------------